تأثیر فعالیت مقاومتی حاد بر فشارخون و ادراک درد بیماران دیابتی نوع ۲ دارای اضافه وزن

مقدمه: تعداد بیماران دیابتی در دهه اخیر افزایش فزاینده ای داشته است و درد به عنوان یکی از عمده ترین ناراحتی های این بیماران مطرح شده است. از سوی دیگر، در مورد اثر فعالیت مقاومتی بر کاهش درد اطلاعات کافی وجود ندارد. بر این اساس، هدف از این پژوهش بررسی اثر فعالیت مقاومتی بر آستانه درد و فشارخون بیماران مبتلا به دیابت می باشد. مواد و روش ها: 11 بیمار دیابتی (45-50 ساله) دارای اضافه وزن به صورت تصادفی هدفدار انتخاب شدند، اما 3 نفر از آنها از ادامه فعالیت خودداری کردند. پس از اندازه گیری یک تکرار بیشینه، فعالیت مقاومتی را 3 نوبت با شدت 80% یک تکرار بیشینه اجرا کردند. آستانه درد و فشارخون قبل و بعد از فعالیت از طریق دستگاه های ویژه در دست فعال اندازه گیری شد و درنهایت داده ها با استفاده از آزمون آماری t زوجی و ضریب همبستگی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: میانگین فشارخون، فشارخون دیاستولی، سیستولی و آستانه دارد و به طور معناداری بلافاصله پس از فعالیت مقاومتی نسبت به قبل از فعالیت افزایش یافته است (05/0 p< ). همچنین در این مطالعه رابطه بین افزایش فشارخون دیاستولی و آستانه درد معنادار نبود. نتیجه گیری : براساس عمده یافته های این پژوهش، تقابل فشارخون و آستانه درد مشاهده شد که می تواند حاکی از مکانیزم های مرکزی ضد درد در افراد دیابتی باشد.